XVII. "If I'm so wrong how can you listen all night long?"

 Pogoda za oknem idealnie pasuje do tego rozdziału xd

Dziękuje za te wyświetlenia :D (Tak, bede tak pisać przy każdym rozdziale, bo to wiele dla mnie znaczy .___.)

Zastanawia mnie co po tym rozdziale będziecie myśleć o Gerardzie :3 Huehuehue, nic więcej nie móie. Czytajcie ^^

_______________________________________  

Frank

Zbliżały sie święta. Chyba pierwszy raz miałem je spędzić sam. Mikey pewnie będzie z rodziną, a nie chce sie na siłe wtrącać. Niby mógł je spędzić z moją rodziną, ale oni nawet do mnie nie zadzwonili i nie zapytali czy mam z kim spędzić święta. Miło z ich strony.

Leżałem na kanapie wpatrując sie w sufit. Już minął prawie rok odkąd jestem sam. Z każdym dniem jest ze mną coraz lepiej. Chyba.

Usłyszałem dzwonek do drzwi. Byłem pewny że to Mikey. Ewentualnie Alice. Nikt inny mnie nie odwiedza. Nie pomyliłem sie. Przyszedł Mikey.

Rozsiedliśmy sie wygodnie na kanapie i czekałem aż coś powie.

-Frank, zbliżają sie święta i tak sobie pomyślałem, że przydałoby sie je spędzić w rodzinnym gronie...-zaczął-Zaprosiłem do siebie Gerarda i Lindsey. Chciałbyś do nas dołączyć?

-Nie-odpowiedziałem natychmiast

-Ale Frank... Gerardowi bardzo zależy na tym żebyś był

Zależy mu? Po tym wszystkim? Po całym tym czasie chce abym pojawił sie na jakiś głupich świętach?

-Zrób to dla mnie. I dla Alice-kontynuował

Tym argumentom nie mogłem ulec. Przecież nie musze rozmawiać z Gerardem i Lindsey skoro mam Mikey'go i Alice. Jesteśmy taką małą rodzinką.

W końcu zgodziłem sie. Mikey był tą wiadomością bardzo uradowany. Po jego wyjściu ruszyłem do pokoju. Spojrzałem na telefon. Jedno nieodebrane połączenie. Gerard. Dzwonił do mnie, a ja głupi nie odebrałem! Oddzwonić? Jeżeli będzie coś chciał to zadzwoni znowu. Nie będe sie narzucał. A po za tym czy ja chce z nim gadać? Dobra, nie oszukujmy sie. Marze o tym. Cały czas czekałem na ten jeden jedyny telefon, a kiedy już zadzwonił, to akurat siedziałem w innym pokoju i nie słyszałem. Szczyt nieszczęścia.Chwila, zostawił wiadomość. Posłuchać, czy nie posłuchać, oto jest pytanie...

W końcu zdecydowałem się i postanowiłem odsłuchać wiadomość:

-Cześć Frank. Wiem, że długo się nie odzywałem i w ogóle, ale chciałem ci życzyć wesołych świąt. I dużo zdrowia i szczęścia. Fajnie by było jakbyś oddzwonił, no.. chyba że nie chcesz... No to jeszcze raz wesołych świąt. Trzymaj się! 

Krótko, zwięźle i na temat. Przez chwile miałem ochotę kliknąć zieloną słuchawkę i do niego zadzwonić. Ale po co? Odłożyłem telefon i położyłem się na łóżku.

* * *

Mikey przyszedł do mnie dzień przed Wigilią. Wolał mieć pewność, że w drodze do jego domu nie rzuce sie pod jakieś auto. Czasami chyba troche przesadzał.

Zaraz po wejściu do domu poczułem przepiękny zapach dochodzący z kuchni. Alice to wspaniała kucharka. Po zapachu mogłem stwierdzić, że przyrządza właśnie pierniczki. Zdjąłem kurtke i buty, a po chwili wkroczyłem do zabałaganionej kuchni.

-O, Frank! Wspaniale że jesteś-ucieszyła sie i cmoknęła mnie w policzek

Mikey w tym czasie zabrał moją małą walizke i zaniósł ją do pokoju w którym zazwyczaj sypiałem.

-Pomóc ci w czymś?-spytałem Alice biegającą po kuchni

-Byłoby wspaniale-uśmiechnęła sie-Bo Mikey jest zbyt leniwy

-Nie jestem leniwy!-usłyszeliśmy krzyk blondyna-Robie dużo innych rzeczy!

Podczas pomagania w gotowaniu niecierpliwiłem sie cholernie. Nie mogłem sie doczekać, aż przyjdzie czarnowłosy. To nic, że przyjdzie z tą szkapą. Chce go zobaczyć. Porozmawiać z nim.

Pomagałem Alice ogarnąć kuchnie, gdy usłyszałem dzwonek do drzwi. Mikey leniwie wstał z krzesła i poszedł je otworzyć. Przymknąłem oczy i próbowałem uspokoić myśli. Nie widziałem bo tak długo i sam nie wiedziałem jak mam zareagować.

Poczułem czyjąś dłoń na moim ramieniu. Otworzyłem oczy i zobaczyłem wpatrującą sie we mnie z uśmiechem Alice.

-Będzie dobrze-szepnęła

Naprawdę wyjątkowa dziewczyna. Mikey ma szczęście. Niech tylko tego nie spieprzy.

Usłyszałem jakieś powitania w przedpokoju. "Hej Lindsey", "Cześć Mikey!" i jakieś śmiechy. Po chwili w progu kuchni stanął on. Mój czarnowłosy. Taki sam jak kiedyś. Ze swoim uśmiechem i kochanym spojrzeniem. Ogarnął wzrokiem kuchnie, a po chwili podszedł do Alice.

-Hej Alice-przywitał ją i pocałował w policzek

-Cześć Gee

Po chwili spojrzał na mnie. Uśmiechnął sie szeroko.

-Wspaniale, że jednak jesteś Frank-powiedział i uścisnął mnie

Tego mi brakowało. Jego silnego i przyjemnego uścisku. Jego głosu. Po prostu jego.

Po chwil w kuchni pojawiła sie również Lindsey. Popatrzyła na mnie wzrokiem mordercy, a potem podeszła do Alice. W sklepie wydawała sie być taka milutka. Dziewczyna z charakterkiem.

Gerard poszedł pogadać z Mikey'em, a Lindsey udała się do łazienki.

-Wszystko w porządku?-spytała Alice

-Tak. Nie. Nie wiem-odparłem

Podała mi pudełeczko ulubionych ciastek. Zawsze kiedy byłem smutny mi je dawała. Z resztą sama je uwielbiała. Zaczęliśmy sie obżerać ciasteczkami z kawałkami czekolady.

Gerard jest w pokoju obok. Uścisnął mnie. Ale to nie zmienia faktu, że nie może być mój. Ale przynajmniej mam okazje spędzić z nim troche czasu. Tylko czy to nie sprawi, że potem będe tęsknił jeszcze bardziej? Może lepiej byłoby gdybym nie zwracał na niego uwagi? Nie rozmawiał z nim? Problem tkwi w tym, że ja chce z nim rozmawiać. Potrzebuje tego. Zależało mu na tym, żebym przyjechał. Chyba, że Mikey mnie okłamał. Nie, nie zrobiłby mi tego. Jedynym problemem w całej tej sytuacji była pewna osoba imieniem Lindsey. Pewnie będzie specjalnie kręciła sie koło Gerarda utrudniając mi wszystko. I będe musiał widzieć ich obściskujących sie na każdym kroku. Mogłem zostać w domu. Spędzać święta samotnie. Tu będe sie czuł jak piąte koło u wozu.

-Przygotowałam to pyszne ciasto-usłyszeliśmy Lindsey

-Mmmm... to wspaniale-uśmiechnęła sie Alice-Ja ze słodkości, to przygotowałam pierniczki, sernik i szarlotke.

-Kochana i kto to wszystko zje?-obydwie wybuchnęły śmiechem

Damskie pogaduchy to nie dla mnie. Wycofałem sie z kuchni i poszedłem do salonu, gdzie bracia Way zawzięcie dyskutowali. Widząc mnie chwilowo sie zawahali a potem zmienili temat. Świetnie, jestem niechciany.

-Frank siadaj-zachęcił Mikey-Będzie leciała jakaś fajna komedyjka

Spojrzałem na Gerarda, a on uśmiechnął sie zachęcająco. W końcu przysiadłem obok blondyna. Co chwila spoglądałem na czarnowłosego. Czy ja coś jeszcze dla niego znacze? Pewnie po prostu chce odbudować przyjaźń. Tylko czemu cały ten czas sie nie odzywał? Myślał że tak będzie dla mnie lepiej? Myślał, że jeżeli sie nie będzie odzywał to o nim zapomne? Nigdy o nim nie zapomne. Cały czas będe myślał o tych wszystkich wspólnie spędzonych chwilach.

Jak sie okazało, państwo czarnowłosy i czarnowłosa szkapa, mieli mieć pokój zaraz obok. Świetnie, będe miał czego słuchać po nocach.

W nocy leżałem bezczynnie na łóżku. Nie chciało mi sie spać. Nic mi sie nie chciało. W pokoju obok spał sobie z wymarzoną dziewczyną mój ukochany. Dlaczego życie mi to robi? Mogłem siedzieć w domu i wspominać. Po moim policzku popłynęła łza. Co Lindsey ma w sobie takiego czego nie mam ja? A tak, ona jest dziewczyną.

Usłyszałem uchylające sie drzwi. Obstawiałem, że to Mikey, przyszedł sprawdzić co ze mną. Mimo panujących egipskich ciemności, dostrzegłem, że to na pewno nie jest Mikey. A co jeżeli to Lindsey, która okaże sie psychopatką?! Będzie chciała nas wszystkich pozabijać i zacznie właśnie ode mnie?! Za dużo horrorów.

-Co sie stało?-usłyszałem

Nie, ten głos na pewno nie należał do psychopatycznej Lindsey. Do Alice stanowczo też nie. Gerard. Wierzchem dłoni otarłem łzy.

-Co ty tu robisz?-spytałem

-Szedłem do kuchni i usłyszałem szloch, więc postanowiłem sprawdzić co sie stało-odpowiedział

Wpatrywałem sie w niego przez chwile. Przez to, że było cholernie ciemno, nie mogłem wyczytać emocji z jego twarzy. A zawsze było to wyjątkowo łatwe. Chyba, że Lindsey nagle tak go zmieniła.

-Frank, ja cie przepraszam, że sie nie odzywałem. Przecież byliśmy przyjaciółmi... Ale uznałem że tak będzie lepiej-odezwał sie

Wybuchnąłem płaczem. Jestem beznadziejny. Nie powiedział nic takiego, a ja musiałem sie poryczeć. Przytuliłem sie do niego. Zaskoczyło go to, ale mnie nie odepchnął. Po chwili mojego płaczu, odwzajemnił uścisk. Potrzebowałem jego silnych ramion. Potrzebowałem jego bliskości. Rękaw jego koszulki był już mokry od moich łez. Trzymał mnie w ramionach tak długo, aż sie nie uspokoiłem.

-Już dobrze?-szepnął z troską

Przetarłem dłonią oczy.

-Tak, chyba tak-odpowiedziałem

-To teraz idź już spać

Spojrzałem na zegar. Był ze mną dobre pół godziny. A przecież nie musiał. Mógł olać moje głupie szlochanie i zostawić mnie z tym samego.