X. "There're things that I have done"

 Dzisiaj taki trochę dłuższy rozdział :3

I pytanie dla was: Jak myślicie, co takiego zrobił Gerard :3 ? (logiczne jest tylko jedno wyjście, no chyba że ktoś ma baardzo bujną wyobraźnie... Tak Olka o tobie mowa :P)

____________________________________ 

Gerard

Te walentynki były najlepszymi walentynkami na świecie. Frankowi najwyraźniej też sie podobało. Boże, byłem taki szczęśliwy. Nawet do Lindsey nie czułem takiego silnego uczucia, jak teraz do Franka. Był dla mnie wszystkim.

-Co ty jakiś taki szczęśliwy?-spytał mój brat Mikey, na wspólnych zakupach-Lindsey wróciła?

-Znalazłem kogoś o wiele lepszego od Lindsey-uśmiechnąłem sie-I bardzo mu zależy na poznaniu ciebie

-Mu?-zdziwił sie

-O, czyli nie wspomniałem że to chłopak

-Jakoś zapomniałeś-odwzajemnił uśmiech

Mikey. Najlepszy brat na świecie. Można z nim pogadać o wszystkim i zawsze jest wsparciem. Szkoda, że troche go wcześniej olałem. Ale wybaczył mi. Nigdy nie obchodził go mój wygląd, ani to z kim sie umawiam. Kochał mnie za to kim jestem. Kolejna taka ważna osoba w moim życiu. Zawsze dbałem o jego bezpieczeństwo i aby czuł sie dobrze. Broniłem go przed rodzicami i pomagałem w nauce. Starałem sie jak najbardziej, by miał wspaniałe dzieciństwo. Szczerze mówiąc nigdy zbytnio sie nie kłóciliśmy.

Szliśmy już w strone kasy, kiedy Mikey nagle zatrzymał sie.

-Kurde, zapomniałem płatków-westchnął

-Mam nadzieje, że nie masz na myśli płatków z jednorożcami...

Uśmiechnął sie i poszedł w głąb sklepu. Tak jak myślałem wrócił z płatkami z jednorożcami. Jego miłość z dzieciństwa. W wieku 10 lat oglądnął jakąś głupią bajke z jednorożcami i je pokochał. Zaczął kupować pluszaki, pościel i wszystko inne z ich wizerunkiem. I nadal je kocha. Wariat. Jego dziewczyna jest naprawdę wyjątkowa. No i powinien być mi wdzięczny, bo skromnie powiem, że to moja zasługa, że teraz są razem. Alice, to moja najlepsza przyjaciółka. Mikey poznał ją na mojej imprezie urodzinowej.

W końcu wyszliśmy ze sklepu.

-No to zaprosze was w jakiś dzień do mnie na obiad-uśmiechnął sie

-Z chęcią przyjdziemy-odzwajemniłem uśmiech

* * *

Zadzwoniła do mnie Lindsey i poprosiła o spotkanie. Zgodziłem sie, no bo czemu nie? Chciałem usłyszeć co ma po tym wszystkim do powiedzenia. Frankowi nic nie mówiłem. Nie wiem czemu. Żeby sie nie martwił? Nie to głupie.

W każdym razie postanowiliśmy sie spotkać w restauracji do której kiedyś zawsze chodziliśmy. Miłe wspomnienia.

Kiedy byłem już prawie pod restauracją zobaczyłem dziewczęcą postać. To na pewno była Lindsey.

-Hej-ucieszyła sie na mój widok i delikatnie mnie uścisnęła

Minęło tyle czasu a ona się nadal nie zmieniła. Nadal miała czarne włosy, które idealnie pasowały do jej brązowych oczu. Wciąż ten sam szczery uśmiech i wesoły głos. Do tego ten jej typowy rockowy styl. Nie dziwie sie, że kiedyś mi sie podobała. Wyróżniała sie wśród innych dziewczyn. Większość to jakieś głupie plastiki, które bardzo przejmowały sie modą. A ona? Ona ubierała to co sie jej w danej chwili podobało i miała gdzieś czy to jest modne czy nie. Nigdy nie nosiła szpilek tylko trampki, a czasami nawet glany. I uwielbiała te same zespoły co ja. Ideał, po prostu ideał.

Weszliśmy do restauracji i usiedliśmy.

-Lindsey... czemu chciałaś sie spotkać?-spytałem po chwilowej ciszy

Zaczęła bawić sie szklanką wody, a wzrok wbiła w jeden punkt. Powoli sie niecierpliwiłem ale w końcu odezwała sie:

-Chciałam coś wyjaśnić

Spojrzałem na nią pytająco. Po chwili kontynuowała:

-Gerard.. Zerwałam z tobą, nie dlatego, że przestałam cie kochać, tylko po prostu musiałam wyjechać na jakiś czas do Francji, a taki związek na odległość jest według mnie bez sensu...

Zostawiła mnie, bo musiała wyjechać? Nawet nie mogła mi powiedzieć prawdy? Wprost powiedzieć o co chodzi? Niszczyłem sie od środka przez nią. Przez jej głupote.

-Wiem, że to tak troche głupio...Ale chciałbyś do mnie wrócić?

Wrócić? Po tym wszystkim co zrobiła? No chyba ją coś do reszty pojebało. Chociaż, jak ją tak zobaczyłem to coś mnie ukuło w sercu. Wspomnienia.  

-Możemy zostać przyjaciółmi-odezwałem sie w końcu-Ja już kogoś mam

Popatrzyła na mnie troche zasmucona. Nie spodziewała sie takiej odpowiedzi. Pewnie myślała, że owinęła mnie sobie wokół palca i rzuce sie na nią i powiem "Jasne że wróce".  Nie wróce. To już przeszłość.

-No to przyjaźń-uśmiechnęła sie po chwili i podniosła kieliszek z szampanem

Jeżeli troche wypije to przecież nic sie nie stanie. Nie chce sie schlać w trzy dupy, tylko uczcić przyjaźń. Wziąłem do ręki kieliszek i stuknęliśmy o nie nawzajem i upiliśmy łyk. O dziwo, nie wypiłem więcej niż ten jeden kieliszek. W końcu koło 21 postanowiliśmy wrócić do domu.

-Dzięki za spotkanie-powiedziała na koniec i pocałowała mnie w policzek

Wróciłem do domu najciszej jak mogłem.

-Nareszcie jesteś!-usłyszałem-Boże, ja sie tu martwie, a ty nawet nie raczysz odebrać telefonu!

-Przepraszam Frankie...-odparłem i cmoknąłem go w usta-Chyba nie jesteś na mnie zły..?

-Nie, po prostu sie martwiłem-uśmiechnął sie

* * *

Jakiś czas później Frank i Mikey w końcu sie poznali. I bardzo sie polubili. Ale nie o tym chciałem mówić.

W sobote wróciłem dość późno do domu, bo musiałem w pracy pisać jakieś dziadostwo. Wchodząc do domu dostrzegłem szczerzącego sie w moim kierunku Franka. Uwielbiałem ten jego uśmiech. Był taki... szczery i uroczy jednocześnie.

-Coś sie stało?-spytałem

-Mam nowine-poinformował mnie

No tak. Nie rzuci konkretem, tylko będzie robił z tego jakąś tajemnice. Poszedł w strone kuchni, a ja po chwili ruszyłem za nim. Było tak.. romantycznie? Nie, to złe określenie. Czy szarlotke z piekarni obok i puszke coli można nazwać romantyczną kolacją? No, ale nie czepiajmy sie.

-Co to za nowina?-zniecierpliwiłem sie

-Jedziemy z chłopakami zagrać koncert gdzieś tam za granicą!-krzyknął-Tylko jest problem... Matt mówił że nie będzie nas z tydzień

-Kochanie, rozwijaj kariere! Ja będe musiał zostać, bo mnie w pracy zawalili robotą...-odparłem i mocno przytuliłem

Byłem z niego dumny. Musiał jechać, nie zwracając uwagi na mnie. Tydzień szybko zleci.

* * *

Wszystko spierdoliłem. Po co ja jeszcze żyje? Po to żeby ranić innych? Żeby wszystkim których kocham zadawać ból? Jeżeli tak ma wyglądać moje życie, to wole nie żyć. Wole leżeć w jakimś zapomnianym grobie. Chociaż, nawet jeśli będe martwy to moje czyny będą w pamięci innych osób. Ale przynajmniej nie będe musiał obserwować ich cierpienia. Tego jak powoli umierają od środka. Tego jak powoli umiera w nich zapał do życia i wszelka radość. Ale najbardziej boli świadomość, że to twoja wina. Że ty sie przyczyniłeś do całej tej sytuacji.