XII. "But where's your heart?"

Na wstępie pragne powiedzieć, że was kocham :D
Jak zobaczyłam te wasze komentarze to po prostu wiedziałam, że musze dzisiaj dodać kolejny rozdział :D
  Zdobyłam 850 wyświetleń w 2 tygodnie *u*
Rozdział z dedykacją dla Fun Puppy i ~Till których komentarze po prostu kocham xd <3 Sprawiłyście że mój dzień stał sie lepszy ;D I też uważam że Gee to @#$%^ Biednej księżniczki Franczeski sie nie zostawia samej ;___; 
I jeszcze z dedykacją dla Zoombie bo twój komentarz bardzo mnie ucieszył :3
Troche sie rozpisałam... xd 
No to jeszcze raz, kocham was :* <przytula każdego z osobna>
_____________________________________

 

Frank

Stałem pod drzwiami z 10 minut. Nie wrócił. Odszedł. Po prostu odszedł. Tak bez słowa. Po tym wszystkim co razem przeszliśmy. I mieliśmy przejść. Nie, to nie mogła być prawda. Po prostu nie mogła.

Położyłem sie na łóżku i podkuliłem nogi. Nie ma go i nie będzie. Wszystko co mówił było kłamstwem. Okłamał mnie. Miał być na zawsze i jeszcze dłużej.

Po moim policzku popłynęła łza. Myślałem, że byliśmy dla siebie stworzeni, a tu sie okazuje że nie. Czy ja zrobiłem coś nie tak? Przecież nikt nie odchodzi bez powodu. Coś musiało sie stać. Może uznał, że taki związek jest bez przyszłości? Może zechciał założyć prawdziwą rodzine? Zapragnął mieć dzieci?

Poduszka była już mokra od moich łez. Nawet nie próbowałem ich powstrzymywać. Teraz moje życie już totalnie nie ma sensu.

Postanowiłem ze sobą skończyć. Nie miałem nikogo, nie miałem żadnego wsparcia. Po co miałem żyć? Po to aby nadal być ranionym? Być nieszczęśliwym? Gdybym umarł to i tak nikogo by to nie obchodziło.Pewnie nawet moi rodzice nie przyszliby na pogrzeb.

Wstałem i poszedłem w strone sypialni. Tak jak myślałem w szufladzie nadal były żyletki. Od kiedy tylko pamiętam zadawałem sobie ból. Będąc nastolatkiem odkryłem, że dzięki temu nie myśle o przykrych rzeczach. Uciekam od rzeczywistości. Skupiam się na bólu fizycznym.

Przysiadłem na łóżku. Nie chciało mi sie nawet ciąć. Nie chciałem sie zabić, ale tym bardziej nie chciałem żyć. Położyłem sie, a jakieś 10 minut później zasnąłem.

Obudziły mnie promienie słońca. Niechętnie otworzyłem oczy, ciężkie od łez. Dotarło do mnie, że to nie był sen i że faktycznie odszedł. Sięgnąłem po żyletke leżącą na szafce. Przyłożyłem sobie do nadgarstka i chwile sie wahałem. W końcu powoli przejechałem po ręce i już po chwili na pościel kapały czerwone krople krwi.

Usłyszałem huk i szybko otarłem łzy.

-Frank! Jesteś tu?

Odłożyłem żyletke i ubrałem bluze aby zasłonić ślady. Powoli zszedłem po schodach.

-Mikey? Co ty tu robisz?-zdziwiłem sie

-Przyszedłem sprawdzić co z tobą-odpowiedział

Czyli jednak byłem dla kogoś ważny. Chociaż jedna osoba przyszłaby na mój pogrzeb.

Poczułem jak struga krwi spływa po mojej ręce. Spojrzałem w dół i zobaczyłem że na podłodze jest już kilka kropli. Popatrzyłem na Mikey'go. Już to zauważył.

-Frank-westchnął-Ja wiem, że mój głupi brat cie zranił, ale prosze, nie rób tego

Zranił mnie? On zabrał część mnie. Część mojego serca. Zostawił tylko marne wspomnienia, które będą nawiedzały mnie co noc.

-Mikey... dlaczego on odszedł?

Popatrzył na mnie zaskoczony. Wpatrywał sie przez chwile w swoje buty, ale w końcu sie odezwał:

-Wiesz Frank, to nieistotne

-Powiedz!-rozkazałem i wybuchnąłem płaczem

Zapadła cisza. Było słychać jedynie moje szlochanie. Długo wahał sie co mi powiedzieć i jak mi to powiedzieć.

-On... on wrócił do Lindsey

Wrócił do dziewczyny o której ja pomagałem mu zapomnieć. Zraniła go, a on i tak jej ponownie zaufał. Zapomniał o tym co ja dla niego zrobiłem. "Na zawsze razem", póki nie wpieprzy sie trzecia osoba. Miało być tak wspaniale. Chciałem mu zrobić niespodzianke że już wróciłem, ale to on zrobił niespodzianke mi. I to nie do końca miłą. Czyli nic nigdy dla niego nie znaczyłem. Byłem tylko głupim pocieszeniem po Lindsey. Byłem dla niego zabawką. Miał gdzieś moje uczucia.

-Frank, będzie dobrze-uśmiechnął sie Mikey-Znajdziesz kogoś kto cie naprawdę pokocha

Nie wierzyłem w to. Myślałem, że to Gerard mnie naprawdę kocha. Że zależy mu na mnie.  Ale jemu przez cały czas zależało na Lindsey. Na tej głupiej suce. Oszukał mnie. Po prostu oszukał.

-Pójdziemy sie gdzieś przejść?-spytał Mikey-Wspaniała pogoda dzisiaj

Zaprzeczyłem. Wole siedzieć w domu, w samotności. Nie chce żeby ludzie mnie widzieli w tym stanie. Ani ja nie chce widzieć ludzi. W tym małym mieście nietrudno byłoby trafić na Gerarda. Nie wiem jakbym zareagował gdybym go zobaczył. Upadł i po prostu płakał? Rzucił sie na niego prosząc by wrócił? Odszedł bez słowa? Wygarnął mu co o nim myśle?

-Frank, musisz stać sie silny-odezwał sie blondyn po chwili milczenia-A ja ci pomoge

Spojrzałem na niego zaskoczony. Czemu miałby mi pomagać? Tylko dlatego, że coś łączyło mnie z jego bratem? Może czuje sie winny? Tylko czy mi można pomóc? Czy ja chce otrzymać tą pomoc? Samemu sie z tym wszystkim nie zmierze. Po prostu przegram tą walke. Umre. Już umieram od środka.

Przysiadłem na schodach, a Mikey w tym czasie pozbierał niebezpieczne przedmioty. Wiedziałem, że sie polubimy, ale nie wiedziałem że on sie będzie aż tak o mnie martwił. Po chwili przysiadł obok i podwinął mi rękaw.

-Głupi Gerard-stwierdził

Idiota! Przecież go zostawiła, a on ma zamiar do niej tak po prostu wrócić?! Kiedy Frank jest szczęśliwy, coś zawsze musi sie spieprzyć. ZAWSZE.

-Jaka jest Lindsey?-spytałem

-Hm... Szczerze mówiąc... Nienawidze jej. Według mnie nie pasuje do Gerarda. Chyba jedyne co ich łączy to miłość do muzyki. Jest strasznie wredna, myśli głównie o sobie, zawsze zadowolona, a według Gerarda jest wyjątkowa.

Musiała być wyjątkowa, skoro tak bez niczego do niej wrócił. Wszystko straciło jakikolwiek sens.

-Jestem zmęczony, chyba sie położe-stwierdziłem

Mimo tego, że przecież niedawno sie obudziłem, to byłem strasznie padnięty.

-Posiedzieć z tobą?-spytał

-Nie trzeba

Po co on to wszystko robił? Nawet sie zbytnio nie znamy. Po jednym spotkaniu już tak bardzo mnie polubił? 

Może Mikey miał racje. Prędzej czy później chyba trafie na kogoś kto mnie pokocha.

* * *

Pierwszy tydzień spędziłem w łóżku co jakiś czas wstając do toalety. Mikey cały czas mnie odwiedzał i zmuszał do jedzenia i pilnował żebym nie zrobił sobie krzywdy. Łzy nadal leciały mi policzkach przez prawie cały czas.

-No prosze, rusz sie z domu-błagał Mikey-Chociaż na chwile. Do sklepu obok

-Dobra-poddałem sie w końcu

Musiałem wyglądać naprawdę strasznie bo ludzie dziwnie patrzyli w moim kierunku. Idąc do sklepu starałem sie nie patrzeć na innych. Bałem sie że gdzieś zobacze Gerarda. Mikey pare razy musiał mnie szturchać, bo wpadłbym na drzewo albo znak.

W sklepie blondyn poszedł w strone owoców, a ja na słodycze. Nienawidze swojego niskiego wzrostu. Ledwo dotykałem ręką półki, a co dopiero miałbym ściągnąć z niej czekolade.

-Może pomóc?-usłyszałem przyjazny głos

Obok mnie stanęła jakaś czarnowłosa dziewczyna. Miała podarte rurki, koszulke z Iron Maiden i glany. Podała mi do ręki czekolade.

-Dzięki-odparłem i chciałem sie wycofać

-Hej, ty przypadkiem nie grasz w zespole...?-zaczęła-Nazwa mi teraz wyleciała z głowy...Jesteś gitarzysta, Frank?

Spojrzałem na nią zaskoczony. Jakaś dziewczyna mnie poznała. W sklepie.

-Jestem Lindsey-uśmiechnęła sie

Lindsey? Nie no, przecież ze sto dziewczyn w tym mieście może mieć tak na imie. Nie, to nie może być ona. Nie jest w stylu Gerarda. No dobra, może jest troche w jego stylu. Nawet bardzo. Nie, to nie ona.

-Ładne imie-uśmiechnąłem sie

-Dziękuje. Moge prosić o autograf?

-Nie ma problemu

Wyciągnęła z torebki jakiś notesik i długopis. Podpisałem sie i chwile jeszcze pogadaliśmy.

-Frank! Tu jesteś!-usłyszałem Mikey'go

Po chwili chłopak stanął obok mnie i spiorunował wzrokiem dziewczyne.

-Cześć Mikey-powiedziała zimno

-Hej Lindsey-odpowiedział tym samym tonem

Spojrzałem na Mikey'go a potem na dziewczyne. Czyli to jednak ta Lindsey. Ta która zabrała mojego Gerarda. Skoro ona tu była, to Gerard też mógł sie gdzieś tu kręcić.

-Mikey idziemy?-spytałem

-Tak-odpowiedział nadal piorunując wzrokiem czarnowłosą

Wychodząc ze sklepu znowu miałem łzy w oczach. Wiedziałem że to będzie zły pomysł, żeby wyjść z domu. Mogłem siedzieć sam w tych czterech ścianach, pogrążony we własnych myślach i wspomnieniach.